شیوع و نوع آلوآنتی بادی های گلبول قرمز در بیماران نیازمند به خون مراجعه کننده به بیمارستان نمازی شیراز در سال ۱۳۸۹

چکید ه   سابقه و هدف   آلوایمونیزاسیون در بیماران با سابقه تزریق خون مزمن، شایع است(حدود 60%). این مشکل در بیمارانی که به صورت مزمن خون دریافت نمی کنند، کمتر و حدود 2%-1% است. آلوایمونیزاسیون، عامل چندین مشکل از تاخیر در فراهم نمودن خون سازگار تا واکنش های همولیزی تاخیری پس از تزریق خون می باشد. هدف این مطالعه، بررسی شیوع و نوع آلوآنتی بادی های گلبول های قرمز در بیماران نیازمند خون بیمارستان نمازی شیراز بود.   مواد و روش ها   در یک مطالعه مقطعی گذشته نگر، شیوع آلوآنتی بادی 3487 بیمار بدون سابقه تزریق مزمن خون، با آزمایش غربالگری آنتی بادی و شناسایی نوع آنتی بادی با آزمایش پانل سل، بررسی گردید. برای بیماران دارای آلوآنتی بادی، اطلاعاتی نظیر سن، جنس، سابقه تزریق خون و جراحی جمع آوری و نتایج با استفاده از نرم افزار 15 spss و آزمون کای دو، با اطمینان 95% پردازش و تحلیل شدند.   یافته ها   از 3487 بیمار، 28 نفر دارای آلوآنتی بادی بودند، بنابراین شیوع آلوآنتی بادی 8/0% برآورد گردید. شایع ترین آلوآنتی بادی های مهم بالینی به ترتیب: anti-k 6 مورد(23%)، anti-e 4 مورد(15%) و anti-c 3 مورد (11%) بودند(شایع ترین آلوآنتی بادی مهم بالینی در مردان anti-k و در زنان anti-c بود).   نتیجه گیری   در این مطالعه شیوع آلوآنتی بادی به سن و جنس بیماران بستگی نداشت و در افراد با سابقه تزریق خون و عمل جراحی بیشتر بود. از عوامل مؤثر در شیوع بیشتر این آلوآنتی بادی ها، شیوع بالاتر آنتی ژن های مربوطه در جمعیت، قدرت آنتی ژنسیته بالاتر و فقدان انجام آزمون سازگاری و تعیین گروه برای این آنتی ژن ها می باشد.